vecdimiz eşsiz ve kokumuz bir tek bize münhasır
aklımızı kaybederdik, sevişmelerimiz hatırlatır
ne geçmiş bize merhem ne biz geçmişe derman
kendimiz var ederiz de atiyi lakin biraz sabır
okült mabedimiz biz nerede koyun koyunaysak oraydı
sesin çehren bana dönük değilken bile başımı okşardı
ardına bir daha hayran oluşum da ensenden başlardı.
sabahın bu saatlerinde uyanık olurduk oldukça terli
o salaş hâlin öyle güzel gelirdi ki bana
yalnız bunun için bile soğudum birçok güzel kadından vaktiyle
sanki ben çok şeymişim gibi
ama sen, çok şeydin benim için.
çirkin bir adam olduğumu düşündürtmedi hiçbir kadın bana
kendi bataklığıma kendim saplandım aynalar karşısında
ama hiçbir kadın da dokunmadı senin gibi vücuduma
izin vermedim hiçbirinin bu denli ruhuma alışmasına
kendi düzenimizi kurmaya başlayamamıştık bile
tıkılmışken iki sokak ve yalnızlık manyağı bir evin içine
hayalimizde romantika'dan arakladığımız buluşma yerleri tetikte
birkaçı dışında geri kalanı ikimizin de içinde ukte.
ajda'yı mutfaktan salona taşımayı özledim
seni değil
buzdolabında benim için hazır tuttuğun şişeden su içmeyi özledim
seni değil
analog fotoğraf makinemizi sandığın üzerine gelişigüzel koymayı
içinde mektuplarımın ve ilk alışveriş listemizin durduğu kutuyu
takılarının asılı olduğu kancaları
terinin sindiği ve üstündeki çöküntü düzelmeyen yastığını
kokumuzun sindiğini fark ettiğinde gözlerinin parladığı battaniyeyi
aynanın önündeki diş fırçamı
yedek anahtarını
küllükleri kokuyor diye dökmeye alıştırdığın korkumu
sırtımı ağrıtan ama otururken hiç şikâyet etmediğim sandalyeyi
duvardaki yağlı boya resimleri
üst komşunun kavga seslerini
arka odaya koymamı tembihlediğin büyük pet şişeleri
söküp son parçasını takamadığım bilgisayarını
telefonunun alarmını
markete giderken kullandığımız kaldırımı
hiçbir şeyinden iğrenmeyişimi
her şeyine eyvallahımın oluşunu özledim
seni değil.
